Γρουσούζικο για την ομάδα μας θεωρείται η φανέλα με το Νο 7 άρα και αυτός που την κουβαλά φέρει την ευθύνη του τρομερού μύθου της...
Αλήθεια όμως ποιος είναι αυτός ο μύθος, αυτή η γρουσουζιά που κουβαλά η συγκεκριμένη φανέλα και πως φτάνει από τις αρχές της λειτουργίας του συλλόγου μας μέχρι σήμερα στα αφτιά μας...
Λοιπόν τα γεγονότα δεν είναι παραμύθι...είναι καταγραφή γεγονότων και βέβαια μάρτυρες όλοι όσοι τα βίωσαν αλλά και οι άνθρωποι που είναι κοντά στον σύλλογο από γεννησιμιού του το 1983.
Στα πέτρινα χρόνια του συλλόγου - προ του 1990 - μέσα από την ταλαιπωρία των προπονήσεων σε ανοικτά γήπεδα που πολλές φορές δεν ήταν καν στη Νεάπολη, ο σύλλογος μας είχε την τύχη να βγάλει ένα μεγάλο 7αρι...με τέλειο σουτ, με διείσδυση, με άριστη ντρίπλα, είχε όλα τα δεδομένα να φύγει από τον σύλλογο σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Έτσι κι έγινε. Μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο του στον σύλλογο του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει σε μεγαλύτερη κατηγορία. Δυστυχώς όμως ο Θεός του επιφύλασσε κακή συνέχεια. Ο νεαρός αθλητής προσβλήθηκε από την επάρατη νόσο και μετά από πολύμηνη νοσηλεία και μεταμοσχεύσεις στο Λονδίνο, έχασε τη μάχη με την μάστιγα.
Όλοι εμείς που τον ζήσαμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Θα θυμόμαστε το χαμόγελο του, το χιούμορ του...ήταν μόλις 21 ετών.
Θεόφιλε Φιλιππίδη η μοίρα δε σου στάθηκε, έφυγες μα η μνήμη σου θα είναι αιώνια.
Κάπως έτσι άρχισε η κατάρα του Νο 7...αλλά είχε και συνέχεια...
Στα τέλη της επόμενης δεκαετίας ο σύλλογος πλέον ήταν σε ανταγωνιστική θέση με κορυφαίους αθλητές και με πρωταθλήματα και κατηγορίες στις αποσκευές του.Δίπλα στα παιδιά του ΠΚ προστέθηκαν αθλητές όπως ο Σάββας ο Τσούμπας, ο Νίκος ο Σαριδάκης, ο εκλιπών προσφάτως Χρήστος Δρεπανίδης. Το Νο 7 το έχει στην κατοχή του ο σταρ της ομάδας μας Στάθης Νεραντζάκης, ο οποίος κατά ομολογία ήταν το κορυφαίο πλέυμέικερ της Ά κατηγορίας. Αλλά η γκαντεμιά τον βρήκε την ώρα που ετοιμαζόταν για το άλμα της ζωής του, στα μεγάλα σαλόνια της Α2 εθνικής.Ρήξη χιαστών, καπάκι νέα ρήξη χιαστών και καπάκι κάκωση μηνίσκου...Το πείσμα του δεν τον πτόησε, συνέχισε το μπάσκετ σε χαμηλότερες για την αξία του κατηγορίες και σήμερα είναι βοηθός προπονητή στην Α1 και στην ομάδα του Κολοσσού στην Ρόδο.
Αλλά η κατάρα του Νο 7 δε λέει να σταματήσει...
Μερικά χρόνια αργότερα, ένα ταλεντάκι ξεπροβάλει στην ομάδα. Σκόρερ στο εφηβικό, έξυπνος στο παιχνίδι του και που έχει μπροστά του όλο το χρόνο να διορθώσει τα κακώς μπασκετικά του κείμενα.Αλλά λογάριαζε χωρίς να λάβει τη γνώμη του Νου 7...Ακόμη ένας μεγάλος τραυματισμός - ρήξη χιαστού - , ακόμη μία εγχείρηση σε αθλητή με το γρουσούζικο νούμερο.Ο Γιώτης Δημητρόπουλος είχε τη δική του περιπέτεια, η οποία τον ανάγκασε να αλλάξει το νούμερο που αγαπούσε (7) και να πάει το 13...Φέτος ξαναγύρισε στο αγαπημένο του νούμερο αλλά η κατάρα τον χτύπησε διαφορετικά...Από βασικός βρέθηκε αλλαγή. Βέβαιο παραμένει ο αρχηγός της ομάδας και ένα από τους καλύτερους χαρακτήρες που βγήκαν από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου.
Η συνέχεια της γρουσουζιάς ολοκληρώνεται με έναν ακόμη άτυχο αθλητή...
Με πολύ σκληρή δουλεία την οποία στήριζε όλος ο σύλλογος, ο κόουτς Χρήστος Κουμούδης δημιούργησε ένα τμήμα από το μηδέν. Ένα τμήμα που ήταν πλήρης σε όλες τις θέσεις. Στον Άσσο, έπαιζε ένα πανέξυπνο παιδί που ζούσε για να παίζει μπάσκετ, φορούσε το Νό 7. Ο Χρήστος Χριστοφόρης είχε την ατυχία να πάθει ρήξη χιαστών στον πιο κρίσημο αγώνα της ομάδας του και στην καλύτερη ηλικία για να αρχίσει να παίζει σπουδαίο μπάσκετ. Δυστυχώς η ατυχία τον άφησε πίσω.Ελπίζουμε πως το πρόβλημα έχει ξεπεραστεί ώστε ο νεαρός αθλητής να βρει τον μπασκετικό του δρόμο.
Εμείς πάντα λέμε στους αθλητές που θέλουν το Νο 7 πως είναι καλυτερο να μη το επιλέξουν...
Το μέλλον τους είναι αβέβαιο μιας και η κατάρα καλά κρατεί...
Τελικά μήπως ήρθε η ώρα ενός εξορκισμού...???
