Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ο Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος της ΔΕΑΒ, κ. Ιωάννης Πανούσης γράφει στην επίσημη ιστοσελίδα του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο για την ηθική της νίκης και για όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτή. 

1.     Τα σπορ είχαν αναδειχθεί σε δημόσιο θέαμα από τον προηγούμενο αιώνα, αφορούσαν κυρίως τα μεσαία στρώματα και διαμόρφωναν πρότυπα συμπεριφοράς. Επρόκειτο δηλαδή για μια διαδικασία πολιτισμού, κοινωνικότητας και ελεύθερης χρήσης του ελεύθερου χρόνου (καθώς ο μισθωμένος χρόνος ήταν ασφυκτικά ελεγχόμενος).
2.     Η κοινωνιολογία του αθλητισμού είχε συνδεθεί με την επίδραση του «αθλείσθαι» στην κοινωνικοποίηση των νέων και επικέντρωνε την προσοχή της στις παρεκκλίσεις αυτής της διαδικασίας (βία, χουλιγκανισμός).
3.     Ο αθλητής, προϊόν μιας εθνικής/ κρατικής πολιτικής, ο αθλητής –γεννημένο ταλέντο, έδωσαν όμως σιγά-σιγά τη θέση τους σ’ έναν αθλητισμό– παγκόσμια γλώσσα, ένα δίκτυο επικοινωνίας τόσο διαδεδομένο όσο και η επιστήμη.
Και όχι μόνον αυτό. Ο αθλητισμός μετουσιώθηκε σε ισχυρό παράγοντα της οικονομίας και δημιούργησε το δικό του –καταρχήν– «χώρο» και «σύστημα» (επιχειρηματίες, managers, προπονητές, αθλητές, δημοσιογράφοι, θεατές, πολιτειακοί παράγοντες, κ.ο.κ.).
Ο αθλητής, από σύμβολο εθνικού γοήτρου, μετατρέπεται έτσι σε καταναλωτικό αγαθό με κοσμοπολίτικο στυλ.
Ο χρόνος ελευθερίας, η κουλτούρα της σχόλης, με την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών μετακινούνται από το γήπεδο στην οθόνη και από τον ελληνοκεντρισμό στην παγκοσμιότητα, στην οικουμενική αντίληψη για τα σπορ.
4.     Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 καλλιεργείται από τους αθλητικογράφους μια «πολεμική ιστορία του αθλητισμού» (επικές αφηγήσεις αγώνων, αγιογραφικές βιογραφίες αθλητών, αθλητική μυθολογία). Και τούτο διότι το τελετουργικό παιχνίδι και η εορταστική ψυχαγωγία, ο εξαθλητισμός (sportization) βασίζονταν στην αξία της «ευγένειας», δηλ. στην κοινή αποδοχή κανόνων που συμβόλιζαν ένα «αθλητικό βάθος» με ανθρωπολογικά/ πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
5.     Στα τέλη του 20ου αιώνα οι συνθήκες άλλαξαν. Η παραγωγή αθλητών και η βιομηχανία του αθλητισμού δεν απέφυγαν την «αθλητική φλυαρία» (κατά τον Ουμπέρτο Έκο), η οποία εξυμνεί τη σπατάλη, τον εισοδισμό στον ιδιωτικό βίο, την προβολή ορισμένου life-style, την απομάκρυνση από τη δημόσια σφαίρα και λειτουργία στο όνομα μιας παλινδρομούσας και ασταθούς «κοινής γνώμης». Η εικόνα του αθλητή –όπως και η εικόνα του κάθε ανθρώπου– δεν προστατεύεται. Το ενημερωτικό «βουητό» των ΜΜΕ, η τηλεοπτική κάμερα ως διαμεσολαβητής του αθλητικού γεγονότος, η γλώσσα των sports για μια (δήθεν) παγκόσμια επικοινωνία/ κατανόηση έχουν πλήρως επικρατήσει.
6.     Εάν λοιπόν ο αθλητισμός απλώς παράγει θέαμα, τότε δικαιολογημένα τα ΜΜΕ έχουν αναλάβει την παραγωγή, τη σκηνοθεσία και την επιλογή των πρωταγωνιστών.
Εάν αντίθετα ο αθλητισμός συνιστά κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα, ούτε τα ΜΜΕ οφείλουν να επιδεικνύουν (και) κοινωνική ευθύνη στις παρουσιάσεις του αθλητικού γίγνεσθαι.
Εάν ο αθλητισμός «παγκοσμιοποιήθηκε», τότε τα ΜΜΕ θα έπρεπε να τον κάνουν κτήμα όλων των μετεχόντων στο επονομαζόμενο «παγκόσμιο χωριό».
7.     Ο αθλητισμός αυξάνει την τηλεθέαση και τα σχετικά κέρδη, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στην ανάπτυξη πολλών «ξεχασμένων» σπορ. Βέβαια η θεαματοποίηση των αθλητικών γεγονότων δε στοχεύει στην προβολή των «αθλητικών αξιών» ούτε στην ποιοτική αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου αλλά στην προσέλκυση διαφημίσεων.
Η λειτουργία αυτή δεν θα ήταν έξω από το σύγχρονο –για άλλους αποδεκτό για άλλους όχι– τρόπο «παρέμβασης» των ΜΜΕ σε εκδηλώσεις της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής, αν δεν μετεξελίσσετο σε «θέαμα με το κομμάτι» ή «πληρωμή για κάθε παιχνίδι».
Η κοινωνία της πληρωμής (pay society) [που για πολλούς υποκρύπτει την «πληρωμή για συμμετοχή στην κοινωνία» (pay-per-society)] φαίνεται να οδηγεί και στα «ΜΜΕ των πληρωμών» (και όχι των πληροφοριών).
Οι λεωφόροι των πληροφοριών δεν είναι προσβάσιμοι σε όλους καθώς προβλέπονται «διόδια».
Αυτή η έμμεση ιδιωτικοποίηση στο χώρο του αθλητισμού μετουσιώνει την «κουλτούρα του φτωχού» (στην οποία εντάσσονταν στην αρχή του 19ου αιώνα οι ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις) σε «υπηρεσίες προς τους πλούσιους».
Το σπορ-εμπόρευμα σερβίρεται στα pay-per-view (PPV) κανάλια με συνέπεια το «παγκόσμιο αθλητικό γίγνεσθαι» να παρακολουθείται και ν’ αφορά μόνο μερικούς, αφαιρώντας από πολλά κοινωνικά στρώματα (ίσως και πολλά μη-αναπτυγμένα τεχνολογικώς κράτη) σημαντικό μέρος της πολιτιστικής τους παράδοσης, συνήθειας και πρακτικής.
8.     Στον παγκοσμιοποιημένο σήμερα χώρο και τυποποιημένο χρόνο, κι ενώ ο αθλητισμός «κινείται» ακόμη και στις εμπόλεμες περιοχές και παρεμβαίνει ειρηνικά, δεν έχει κατορθώσει να απαλλαγεί από τις μυθολογίες του.
Ο μύθος της υπεροχής, ο μύθος της κυριακάτικης ισότητας, η ομάδα ως θρησκεία, το αθλητικό υπερ-εγώ.
Ο ρόλος των αθλητικογράφων στο σημείο αυτό είναι κρίσιμος. Πρέπει να προβάλλουν επίμονα την ανάγκη εφαρμογής των κανόνων του παιχνιδιού, να αναδεικνύουν την αλληλεπίδραση (συμβολική ή πραγματική) των αθλητών με τους (τηλε)θεατές, να υπογραμμίζουν την επιρροή των ΜΜΕ στην εκφραστική βία των νέων.
Πίσω από τις περιγραφές υπάρχουν «μοντέλα συμπεριφοράς» και κρύβονται (ή υπνώττουν) «αξίες». Το αθλητικό ρεπορτάζ πρέπει να επικεντρώνεται στη δεξιότητα, την έμπνευση, τη φαντασία, τον αυτοσχεδιασμό και όχι στην πονηριά, την μπαμπεσιά, την επικινδυνότητα, το unfair.
Πρέπει να απο-διαφοροποιεί και όχι να εντείνει τις διακρίσεις. Να συνδέει και όχι να διαχωρίζει (ή να συσκοτίζει). Να μη δίνει σημασία στο χρήμα αλλά στο όνειρο του κάθε (τηλε)θεατή.
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ως προς την ηθική της νίκης.
Η ζωή μας αξιολογείται ποσοτικά. Με αριθμούς, με χρόνο, με χρήμα. Οι ερωτήσεις που απευθύνουμε στην καθημερινή μας δράση είναι «πόσο κάνει;», «πόσα βγάζει;», «πόσα πιάνει;».
Όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από τα up και τα down από τους δείκτες των αποδόσεων. Μετράμε την επιτυχία μας με την ουγγιά και αρνούμαστε να δούμε ότι το μέγα ζητούμενο, δηλαδή η επιτυχία μας, δεν ζυγίζεται ούτε δημοσκοπείται. Κι όταν πιστέψουμε ότι λύσαμε τις οικονομικές μας αποδόσεις, αρχίζουμε ν’ ασχολούμαστε με το κύρος μας, την αίγλη, την αναγνώριση από τους άλλους. Έτσι ανεπαισθήτως εισερχόμαστε στο πεδίο των επιδόσεων. Το χρήμα στην απόδοση, η «τιμή» μας στην επίδοση. Όπως όμως κυκλοφορεί (και δυστυχώς απο-δίδει) το μαύρο χρήμα, έτσι εύκολα συνηθίζουμε και στις φαιο-γκρίζες επιδόσεις.
Υψηλές επιδόσεις οι μαθητές στα σχολεία (ψάχνεις με το φακό για να βρεις μη-αριστούχο), υψηλές επιδόσεις οι γονείς (στις δημόσιες εμφανίσεις και παρεμβάσεις), υψηλές επιδόσεις μικρών – μεγάλων στα ερωτικά (συχνά μέσω viagra), υψηλές επιδόσεις οι αθλητές (συνήθως με τη συνδρομή αναβολικών), υψηλές επιδόσεις οι καλλιτέχνες (χάρη σε σπόνσορες κι επιχορηγήσεις), υψηλές επιδόσεις οι ραλίστες (χάρη στις νέες τεχνολογίες και στα ανταμειβώμενα ρίσκα), υψηλές επιδόσεις οι δημοσιογράφοι (χάρη σε στημένα ρεπορτάζ ή παρεπόμενα της διαπλοκής) κ.ο.κ.
Τόσο υψηλές επιδόσεις για τόσο χαμηλό επίπεδο λειτουργίας των θεσμών και διανθρωπίνων σχέσεων και τόσο μεγάλους κινδύνους για τη ζωή και την υγεία. Η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση δεν επιτυγχάνονται και δεν διαρκούν εάν στηρίζονται σε «δεκανίκια».
Τονωτικές, συμπληρωματικές, φαρμακοδιεγερτικές, ψυχοκατα-σταλτικές ουσίες ή κοσμικά, υπόγεια, ανταλλακτικά, εκβιαστικά δίκτυα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματική αξία του επιστήμονα, του διανοούμενου, του αθλητή. Ο χρόνος, ο φόβος και δυστυχώς και ο πόνος δεν επιτρέπουν την εσαεί επιτυχή επίδοση με βάση «τεχνητές» υποστηρίξεις. Η νόθευση και αλλοίωση της φύσης μας, των αισθημάτων μας, της εικόνας μας, μιας χρήσης μόνον ευτυχία μπορούν να προσφέρουν. Γρήγορα όλοι θα καταλάβουν και, είτε μιλήσουν είτε σωπάσουν, η απαξίωσή τους στο ψεύτικο ρεκόρ επιδόσεών μας θα είναι αμετάκλητη.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε τα μεγάλα σκορ και τα αξεπέραστα ρεκόρ και να ξαναβρούμε, να ξανασυναντήσουμε το πραγματικό μας πρόσωπο, τον αληθινό εαυτό μας. Πολλές φορές οι οικονομικές αποδόσεις και οι εκτός ορίων επιδόσεις καταλήγουν στο να ζούμε μια ζωή με δόσεις.
9.     Η βράβευση ήθους και ταλέντου συνιστά το καλύτερο αντέρεισμα στην εύκολη δημοσιογραφική επιτυχία της μιας βραδιάς, του ενός speakage, της μιας συνέντευξης. Το χαμένο (ηθικό, κοινωνικό και πολιτιστικό) προφίλ του αθλητισμού δεν πρέπει να συμ-παρασύρει αθλητές και αθλητικογράφους. Η χάραξη ορίων σε ρόλους και λειτουργίες πρέπει ν’ αποτελεί βασική προτεραιότητα.
10.   Στη χώρα μας, πρέπει να συζητήσουμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος τους κινδύνους που απορρέουν –σε συνταγματικό αλλά και πολιτικό/ κοινωνικό επίπεδο– από αυτή την «κοινωνία των πληρωμών» για υπερβάσεις των ορίων του ανθρώπου.
Ίσως μια λύση θα ήταν η κατάρτιση ενός «Κώδικα Δεοντολογίας & Αυτοδέσμευσης για την προστασία των αθλητικών γεγονότων» (από την παμφάγο εφόρμηση των εκμεταλλευτών). Σε κάθε περίπτωση μας χρειάζεται ένα «συμβόλαιο τιμής» και όχι «συμβόλαια για το ύψος της τιμής» με βάση την οποία ορισμένοι θα επιτυγχάνουν «νίκες» και οι άλλοι απλώς θα μετρούν τους αποκλεισμούς τους.
Καθηγητής Εγκληματολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
και Πρόεδρος της ΔΕΑΒ
Ιωάννης  Πανούσης

Λογοκρισία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Λογοκρισία ονομάζουμε τον έλεγχο του λόγου και άλλων μορφών ανθρώπινης έκφρασης. Σε πολλές περιπτώσεις (όχι πάντα) η λογοκρισία ασκείται από κυβερνητικά όργανα (κρατική λογοκρισία). Η λογοκρισία πηγάζει συνήθως από τη θέληση των κυβερνώντων (και όχι μόνο) να ασκούν έλεγχο στην κοινωνία.
Η λογοκρισία υπάρχει σε διάφορες μορφές από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Παρ' όλο που είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παράγει και να λαμβάνει πληροφορίες χωρίς κανέναν περιορισμό, σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης (είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου). Αντίθετα, κάθε χώρα έχει τους δικούς της νόμους ενάντια στον λίβελλο, την αισχρολογία, τη βλασφημία, την ανταρσία ενάντια στο κράτος, κλπ. Όλοι οι προαναφερθέντες νόμοι θέτουν κατά κάποιο τρόπο περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης και της ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Oι μέθοδοι εφαρμογής της λογοκρισίας μεταβάλλονται ανάλογα με τις ιδέες, τις συνήθειες και την ηθική που επικρατεί σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή.
Αν και η λογοκρισία συμβαίνει σε όλα τα καθεστώτα, γίνεται μεγαλύτερη χρήση της σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως η δικτατορία.


Έγκριση από την κρατική επιτροπή λογοκρισίας σε έργο του Κόντογλου το 1943.

Συμβουλές για τους μικρούς μας φίλους και όχι μόνο..

Αγαπητά μου παιδιά σας γράφω μερικές συμβουλές για να γίνετε καλύτεροι.

Διαβάστε προσεκτικά και καλή πρόοδο!

Κατά την προπόνηση

Έρχομαι 10 λεπτά πιο νωρίς.
Για να μη χάσω καθόλου χρόνο από την προπόνηση και να τα πω λίγο με τους φίλους – συμπαίκτες μου.

Φέρνω δεύτερο φανελάκι και φόρμα.
Στο τέλος όταν είμαι ιδρωμένος θα βάλω το στεγνό φανελάκι και πάνω από αυτό την φόρμα μου. Έτσι δε θα αρρωστήσω.

Φέρνω ένα μπουκάλι νερό.
Στην προπόνηση το σώμα μου καταναλώνει πολύ νερό και χρειάζεται να πιω και άλλο για να το αναπληρώσω. Έτσι μπορώ να έχω καλύτερη απόδοση.

Δένω σφιχτά τα παπούτσια μου και φοράω χοντρές κάλτσες πάνω από τον αστράγαλο (όχι καλτσάκια).
Τα καλτσάκια είναι πολύ cool αλλά κινδυνεύω με τραυματισμούς. Το ίδιο και αν τα παπούτσια μου είναι λυμένα.

Ξεχνώ ότι άλλο έχω στο μυαλό μου!
Αν στην προπόνηση σκέφτομαι άλλα πράγματα δεν θα μπορέσω να ακούσω τις οδηγίες του προπονητή μου, θα κάνω λάθη και η απόδοση μου θα μειωθεί.

Ακούω προσεκτικά τις οδηγίες του προπονητή μου.
Αν δεν ακούω τον προπονητή μου δε θα καταλάβω τι ζητά από μένα με αποτέλεσμα να κάνω λάθος στην εκτέλεση της άσκησης.

Δε μιλάω όταν περιμένω στη γραμμή.
Για να ακούω τι λέει ο προπονητής μου και επίσης παρακολουθώ τις προσπάθειες των συμπαιχτών μου.

Δε σπρώχνω όταν περιμένω στη γραμμή.
Ο προπονητής μου έχει υπολογίσει όλα τα παιδιά να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για καλάθι. Άρα δεν παίζει ρόλο αν είμαι πρώτος ή τελευταίος.

Προσπαθώ σε όλες τις ασκήσεις όσο δύσκολες και αν είναι.
Αυτός που προσπαθεί κάποια στιγμή θα τα καταφέρει ενώ αυτός που δεν προσπαθεί δε θα τα καταφέρει ποτέ.

Αν δεν τα καταφέρω σε μια άσκηση δεν τα παρατάω.
Πάντα θα βρίσκουμε μπροστά μας δυσκολίες. Αν τα παρατήσουμε δε θα τις ξεπεράσουμε και δεν θα γίνουμε καλύτεροι.

Πριν και κατά τον αγώνα.

Έρχομαι 20 λεπτά πιο νωρίς.
Για να ετοιμαστώ για τον αγώνα.

Έχω φάει 2 ώρες πριν.
Για να έχω δυνάμεις για το παιχνίδι. Επίσης το φαγητό θα έχει χωνευτεί και δε θα με ενοχλεί όταν παίζω.

Ετοιμάζομαι σύντομα χωρίς καθυστερήσεις.
Για να μπορέσω να ξεκινήσω προθέρμανση.

Μένω κοντά στον προπονητή μου.
Για να μη με ψάχνει!

Ακούω πολύ προσεκτικά τις οδηγίες του προπονητή μου.
Σίγουρα είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το ματς αλλά θα πρέπει να συγκεντρωθώ.

Συγκεντρώνομαι στην προθέρμανση και προσπαθώ να βάζω όσα περισσότερα καλάθια μπορώ.
Έτσι θα είμαι πιο έτοιμος για τον αγώνα.

Προσπαθώ στον αγώνα με όλες μου τις δυνάμεις.
Μόνο έτσι θα βοηθήσω περισσότερο την ομάδα μου και τον εαυτό μου.

Δεν απογοητεύομαι αν κάνω λάθος.
Όλοι κάνουν λάθη! Δεν πειράζει, προσπαθώ να διορθώσω το λάθος.

Ενθαρρύνω τους συμπαίκτες μου όταν κάνουν λάθος.
Μόνο έτσι θα παίξουν καλύτερα και θα συγχωρήσουν και τα δικά μου λάθη.

Δεν ασχολούμαι με τα σφυρίγματα του διαιτητή.
Γιατί θα χάσω τη συγκέντρωση μου στο παιχνίδι. Μόνο ο προπονητής μου μιλά στο διαιτητή.

Δεν ασχολούμαι με τη συμπεριφορά των αντιπάλων μου.
Γιατί θα χάσω τη συγκέντρωση μου στο παιχνίδι. Μόνο ο διαιτητής μιλά με την αντίπαλή ομάδα.

Στο διάλειμμα δεν τρέχω άσκοπα.
Για να ξεκουραστώ για το δεύτερο ημίχρονο και να μην τραυματιστώ.

Όταν κάθομαι στον πάγκο δεν γκρινιάζω.
Ο προπονητής μου ξέρει πότε θα με βάλει. Να είμαι πάντα έτοιμος.   

Δεν πειράζει αν δεν έχω παίξει πολλή ώρα.
Θα παίξω περισσότερο σε άλλο παιχνίδι.

Συγχαίρω τους αντιπάλους μου είτε κερδίσω είτε χάσω.
Γιατί είμαι μεγαλόψυχος και τους σέβομαι.

Οι καλοί μπασκετμπολίστες...κάνουν τα μαθήματά τους
προπονούνται πολύ
δε βρίζουν
δε χτυπιούνται
σέβονται τον προπονητή και τους συμπαίκτες τους
σέβονται τους αντιπάλους
σέβονται το διαιτητή και την γραμματεία
σέβονται τους φιλάθλους
δεν τρωνε υπερβολικά αλλά ποιοτικά
είναι νικητές


ΠΗΓΗ http://zenonbc.com/

Οδηγίες προπονητή προς τους γονείς

Η συνεισφορά των γονέων στην αθλητική ανάπτυξη είναι βασική ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, όπου η μεταφορά των παιδιών σε προπονήσεις και αγώνες από τους γονείς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.

Εάν προσθέσουμε και την οικονομική εισφορά των γονέων τόσο στα δίδακτρα των ακαδημιών – κάτι που είναι πολύ διαδεδομένο – όσο και στην αγορά του αθλητικού εξοπλισμού των παιδιών, από παπούτσια έως κορδέλες και περικάρπια, θα καταλάβουμε τη σημαντική προσφορά των γονέων στην αθλητική ανάπτυξη του παιδιού.

Επειδή όμως υπάρχει και ένα άλλο ακόμη πιο σημαντικό επίπεδο συμβολής των γονέων στην αθλητική ανάπτυξη των παιδιών τους καλό θα ήταν οι ενδιαφερόμενοι – γονείς και κηδεμόνες – να αναλογιστούν, να προβληματιστούν και να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις ακόλουθες οδηγίες.

    * Βεβαιωθείτε ότι τα παιδιά σας γνωρίζουν ότι, είτε χάσουν είτε κερδίσουν, εσείς τα αγαπάτε.
    * Να είστε εκείνο το πρόσωπο στη ζωή τους στο οποίο να μπορούν πάντοτε να προσβλέπουν για υποστήριξη.
    * Προσπαθήστε να είστε απολύτως ειλικρινείς με τους εαυτούς σας σε ό,τι αφορά την αγωνιστική τους διάθεση, το αθλητικό τους πνεύμα και το επίπεδο των ικανοτήτων τους.
    * Να βοηθάτε τα παιδιά σας, αλλά να μην παριστάνετε τον προπονητή οδηγώντας προς και από την προπόνηση/αγώνα ή στο σπίτι.
    * Σκεφτείτε πόσο δύσκολο πρέπει να είναι γι’ αυτά συνεχώς να κατακλύζονται με συμβουλές, διεγερτικές ομιλίες και κριτική.
    * Διδάξτε τα παιδιά σας να απολαμβάνουν το ρίγος και τη συγκίνηση του συναγωνισμού, να προσπαθούν, να επιδιώκουν σταθερά τη βελτίωση των ικανοτήτων τους, να αντιμετωπίζουν εμπόδια και να επανέρχονται με μεγαλύτερο ζήλο.
    * Μην τους λέτε ότι η νίκη δεν έχει σημασία, γιατί έχει και το γνωρίζουν.
    * Αντ’ αυτού, βοηθήστε τα να αναπτύξουν μια υγιή αγωνιστική διάθεση, μια παρόρμηση για συναγωνισμό, για σκληρή προσπάθεια, και ψυχαγωγία.
    * Προσπαθήστε να μη ζείτε τη ζωή σας διά μέσου των παιδιών σας.

Στη ζωή σας έχετε χάσει όπως και έχετε κερδίσει, έχετε φοβηθεί και ίσως κάποιες φορές τα έχετε παρατήσει. Το παιδί σας είναι σίγουρα μια προέκτασή σας, αλλά μη θεωρείτε ότι νιώθουν όπως νιώθατε κι εσείς, θέλουν τα ίδια πράγματα, ή έχουν τις ίδιες διαθέσεις και την ίδια νοοτροπία. Να θυμάστε πάντα, οι καιροί αλλάζουν!

    * Μην ωθείτε τα παιδιά σας προς την κατεύθυνση που δίνει σε εσάς τη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
    * Μην ανταγωνίζεστε τους προπονητές των παιδιών σας. Κάποιος προπονητής μπορεί να γίνει ένας ήρωας για τα παιδιά σας για κάποιο χρονικό διάστημα, κάποιος που δεν μπορεί να κάνει κανένα λάθος και μπορεί να δυσκολευτείτε να δεχτείτε κάτι τέτοιο. Αντιστρόφως, μην παίρνετε αυτομάτως το μέρος των παιδιών σας εναντίων των προπονητών τους. Προσπαθήστε να τα βοηθήσετε να καταλάβουν την αναγκαιότητα της πειθαρχίας, των κανόνων και των κανονισμών.
    * Μην τους λέτε ψέματα για τις ικανότητές τους σαν αθλητές. Αν είστε υπερπροστατευτικοί θα διαιωνίζετε τα προβλήματα.

    * Γνωριστείτε με τους προπονητές των παιδιών σας. Βεβαιωθείτε ότι εγκρίνετε τη νοοτροπία και την ηθική κάθε προπονητή.
    * Βεβαιωθείτε επίσης ότι έχουν τα απαραίτητα προσόντα για να γίνουν δάσκαλοι των παιδιών σας. Η εμπειρία σαν αθλητής – όσο επιτυχημένος και να υπήρξε – δεν είναι αρκετή για να εμπιστευτείτε τα παιδιά σας σε κάποιο παλαίμαχο. Άλλο μεγάλος αθλητής, άλλο παιδαγωγός/προπονητής.
    * Οι προπονητές μπορεί να είναι άνθρωποι με μεγάλη επιρροή στα παιδιά σας και γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζετε τις αρχές και τις αξίες κάθε προπονητή ώστε να μπορείτε να αποφασίσετε αν θέλετε να μεταλαμπαδευτούν ή όχι στα παιδιά σας.
    * Θυμηθείτε ότι τα παιδιά έχουν την τάση να υπερβάλλουν. Μετριάστε τις αντιδράσεις σας, που προκαλούνται από ιστορίες που φέρνουν τα παιδιά στο σπίτι από την προπόνηση ή το παιχνίδι, ιστορίες που αναφέρουν πώς επαινεθήκαν ή πώς επικρίθηκαν. Μην επικρίνετε τις υπερβολές τους, αλλά μην αντιδράτε υπερβολικά με βάση αυτά που σας μεταφέρουν.
    * Διδάξτε στα παιδιά σας τι σημαίνει κουράγιο. Κάποιοι από μας μπορούν να παλέψουν με τα κύματα, αλλά τρομάζουν να εμπλακούν σε μια διαμάχη. Κάποιοι από μας μπορούν να μάχονται χωρίς φόβο, αλλά παραλύουν στη θέα μιας μέλισσας. Όλοι φοβούνται από κάτι. Το κουράγιο δεν είναι η απουσία του φόβου. Κουράγιο είναι, αν και φοβάσαι, να μάθεις να αγωνίζεσαι.
    * Κουράγιο δεν είναι η αποβολή του φόβου. Είναι η υπέρβασή του.
    * Η νίκη είναι ένας σημαντικός στόχος. Η νίκη με οποιοδήποτε κόστος είναι ηλιθιότητα.
    * Να θυμάστε ότι οι διαιτητές είναι απαραίτητοι. Μην αντιδράτε υπερβολικά στις αποφάσεις τους. Και αυτοί έχουν κανόνες και οδηγίες που πρέπει να ακολουθούν εκπροσωπώντας την εξουσία στον αγωνιστικό χώρο. Διδάξτε στα παιδιά σας να σέβονται την εξουσία και να αγωνίζονται σύμφωνα με τους κανονισμούς.
    * Η υπερβολική έμφαση στις αποφάσεις των διαιτητών δίνει το τέλειο άλλοθι στα παιδιά ώστε να δικαιολογούν κάθε αποτυχία τους.
    * Τέλος, να θυμάστε, αν τα παιδιά δεν διασκεδάζουν έχουμε χάσει το όλο νόημα του αθλητισμού.



Περιοδικό Basketball Coach Τεύχος 10 Μάιος 2003 – Ιούνιος 2004
Δρ. Νίκου Γεωργιάδη – Παιδαγωγού Αθλητικού Ψυχολόγου

ΑΝΔΡΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2010-11(Α'κατ)

21.2.11
Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΧΕΔΩΡΟΥ-ΠΚ ΝΕΑΠΟΛΗΣ...42-49

Δεκάλεπτα: 6-9, 12-23,23-34, 42-49.
Διαιτητές: Τζιβελεκίδου, Παπαδόπουλος Χ.

Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΧΕΔΩΡΟΥ(Χρυσανθόπουλος): Σιδερίδης, Χριστοδουλίδης 9(1), Καραγιαννίδης 18(2), Τσουρής, Πασχούδης 6(1), Παπαγεωργίου 5, Σαπίδης, Πασχαλίδης 2, Δρακούλης 2.

ΠΚ ΝΕΑΠΟΛΗΣ(Γκένογλου): Δημητρόπουλος,, Καλφαλίδης 10(1), Σαχινίδης 5(1), Κοσμίδης 1, Καλιώρας 8, Αλεξιάδης 14(2), Παντούλας 6, Κόκουρας 5.

ΑΝΔΡΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2010-11(Α'κατ)

14/2/11
ΝΕΑΠΟΛΗ-ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΡΙΑΝΔΡΙΑΣ...69-65

Τα δεκάλεπτα: 14-16, 30-33, 49-46, 69-65.
Διαιτητές: Λόρτος, Μαραθιώτης

ΝΕΑΠΟΛΗ (Γκένογλου): Δημητρόπουλος, Παπαοικονόμου, Καλφαλίδης 10(2), Σαχινίδης 18(4), Κοσμίδης 4(1), Καλλιώρας 9(1), Αλεξιάδης 12, Παντούλας 4, Κόκκουρας 12, Ταουκίδης.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΡΙΑΝΔΡΙΑΣ (Χατζόπουλος): Καλαϊτζίδης 3, Φωτιάδης 14, Σεμερτζίδης 13(1), Τσιγκόπουλος 18(1), Χατζόπουλος 4, Χατζημιχαηλίδης, Καραμπίντσιος 9, Θολιώτης 3, Παπαγεωργίου 1.

Αλλαγη τεχνικης ηγεσιας

Νεος προπονητης του ανδρικου τμηματος μπασκετ ειναι ο Γιαννης Γκενογλου.
Ο νεος τεχνικος ειχε χθες την πρωτη προπονηση του με την ομαδα.